Yoksun!
Sensizlik dudaklarımda tutuklu kaldı
Ve yokluğunun gecelerinde zamanı hükümsüz saydım
Yokluğuna öylesine yanmış ki yüreğim
Ve öyle özlemişim ki Seni
Gece karanlığının örtüsü altında
Çektiğim acıyı gözlerimde görebilirsin
Nereye gitsem,nereye saklanmaya çalışsam
Yüreğim ağzımda
Ve şimdi senden sonra her şey pulbiber bana
Düşlerimin pulları dökülür bir bir
Günahlarıyla sevaplarıyla söndürürüm içimin ışıklarını
Korkmuyorum karanlıktan
Korkmuyorum!
Geceye yakalansamda sokağın ortasında
Ortasında kalabalıktı yalnızlık
Yalnızlık,bir hasret sancısı barındırıyordu karnında
Grafitiyle,büyük harflerle;
Bundan böyle,beni nerde görürsen tanıma!
Yazdım defterine,aç,
Aç,oku!oku!
Bu gece seni terk edesim var
Geceden geçip başka kentlere gidesim var
Yokluğun girdabında dönesim var
Var…var…var derken bile ölesim var
Görmüyorsun ama
Siyah bir kavgada mâsum bir günah gibi kaydın elimden
Kelimelerimin üzerini kapladım alaşımlı kâğıtlarla
Artık kimse onları yakamaz,isteseler de!
Kelimeler kelimeler ah kelimeler
Gene de alt anlamlarından sızıverdiler şiirlere
Cümlelerimin çapakları var
Batıyor bazı okuyuculara
Peki,kim silecek,temizleyecek onları yokluğunda?!
Kim yorumlayacak,sakinleştirecekkadife sesiyle?
Kim?
Bil istiyorum;
Bil!
Digital zamanların manuel kadınısın….yalnızlığım ve ben…1 aralık 2018
