Karanlıklara kilitlediğim sesimi uyku tutmaz günlerdeyim.Ve benim buralarda şimdi akşam.
Mühürledim gözlerimi karanlığa.İçimde yalnızca özlem yanıyor.Künyesi okunmaz günleri sığdırıp lâcivert bir bavula,renkleri solmuş rüyalarımı da alıp yanıma,aklımın,ruhumun arınabileceği varsa öyle bir yer,gitmeliyim oraya.Çünkü çok yorgun düştü insan yanım.Yürüdü ruhumda nice hüzünler.
Söz küstü.
Söz düştü.
Aynalar aynalar içindeyim.Gözyaşlarımda ışık topları.Merhamet.Biraz merhamet bekliyorum göklerden.Aynalar üstüme kapandı.Ha dağıldım ha dağılacağım. İçimdekileri sustuğum zamanlardayım.İçimdekileri…
Bir sabah kalkacağım ve baktığım aynada ölü dağlardan kaçan bulutları göreceğim.Ve o bulutları tutup,aklımın sınırları içindeki çembere hapsedeceğim.
Akılcı değilim.Ama baskın bir aklım var.Buna rağmen, en haklı olduğum anda bile kendime duyduğum inançta zafiyet var.Aklımın beni defalarca yolda bıraktığına şahidim,ne yazık ki.Ama zihnimde duygularıma ara ara açılan kapılar da oldu. Aynalar aynalar içindeyim.Bir şeyin son kez olduğunu bilmek yakıcı bir bilgi.Herkesin taşıma kapasitesi farklıdır. Benimse,istihap haddim doldu.
İçimdekileri sustuğum zamanlardayım.Omuzlarımda yükümün ağırlığına açılır bir hava boşluğu.
Aynalar aynalar içindeyim
