BEN YAZMAK İSTEDİĞİMDE…

 

Hayallerim çürüyüp solmadan gel !Yoksa,elimi kalemimden çekeceğim,bu beni çok korkutsa da…

Bazen yazmak çok renksiz ve yavanmış gibi geliyor.Ama çoğunlukla yazdığım zaman kendimi hiç olmadığım kadar hayat dolu hissediyorum.Mavinin ışığı beni sardığında, görünmeyen kanatlarımı çıkartır,göğe,yukarı,en yukarı,arş-ı âlâ’ya yükselirim.Yazmak işte bende böyle yüce bir duygudur.Yazarken bazen nefes alamıyorum.Sanki nefesimi bırakırsam,nefesimle birlikte yazacaklarımda havaya uçacakmış gibi bir hisse kapılıyorum.O yüzden çala kalem yazarken bittiğinde, kendimi sıkmaktan, ter içinde kaldığımı çoğu kez fark ederim.

…

İyi ki kalem icat oldu

VE ŞİMDİ…

 

Geride bıraktığım ne varsa kül.Ateş benmişim demek ki.

…

Neye inanmak sizi bütün mümkünlerin kıyısına getiriyorsa,ona inanın.

Çünkü;

Parmak uçlarıma çok cetvel yedim ben.Türkçe derslerinde “Seni Seviyorum” cümlesinin nesnesi yok dedim diye.Hâlâ aynı fikirdeyim..

…

Ve şimdi çekiliyorum kuytularına duygularımın…