Her okul dönüşü gelip çöküveriyorum balkondaki sandalyeme
Önce göz gezdiriyorum karşıki dağları,tepeleri,ormanları,köyleri
Sonra dönüp çiçeklerime gözgezdirirken tek tek konuşuyorum onlarla
Ellerimle yapraklarını okşuyorum tıpkı evlâtlarımı sever gibi
Topraklarını karıştırıp sularken
Onlardan yükselen derin iç çekiş ve mutluluklarını,sevinçlerini hissediyorum
Sonra geçip mutfağa neskafe yapıyorum kendime
Apaydınlık bir bahar gibi yüzüm
Yudumlarken bir parça çikolata eşliğinde neskafemi
Her yudumda gider gelirim sevdiğimin pırıl pırıl,sıcacık bakan gözlerine
Ve o esnada ılık bir rüzgâr dövüp durur tenimi balkonda
Sol yanıma kelebekler üşüşür
Dudak aramdan sızar kelimelerim defterime parmak uçlarım sayesinde
Hayatın mavi renginde menekşelenir kader
Sonra,
Sonra akşam olur
Gece,dal-budak büyür büyür büyür yalnızlık yanımdan
Üstü sık sık karalanmış dizeler oluşur
Nice bir vakit sonra şiire evrilirler;
Kimi hüzün yüklü,kimi hasret,kimi derin sevgi,kimi toplumsal…
Ömrümün bu son demlerinde
Şiirle kalkıp,günceyle yatıyorum
Şiirde tebessüm edip,şiirle yolculuk ediyorum
Neskafe molalarında bile kahveyle birlikte yudumluyorum şiirleri
Çikolata tadında
Şiirlerle gidiyorum çocukluk anılarıma
Şiirlerle yol alıyorum güzel ,canım Çaykara’ya
Boz toprağına gönül düşürdüğüm Keskin’ime
Ve ömrümün en güzel günlerinin geçtiği Bafra’ma…
