Ah be Kadın!
Yüzün bahar gülleri
Bakışın,masada açık unutulmuş bir roman;
Sayfaları bana dönük…
Çat kapı gittin
Söküyorum ardından bir bir o kapının menteşelerini
Seni söker gibi ciğerimden
Hiç kimselere yâr ol/a/ma(m) artık!
Kimsesizliğimi atıyorum bahçemdeki delik deşik hamağa
Dışkapı kedilerim sırıtarak sallıyorlar beni
Rehin bırakıyorum mavi gözlerimi geceye
Kalbimi sürgüne…
Ruhuma ise fâtiha bekliyorum
Uzun uzadıya okunan bir fatiha…
Kapandı bir sayfa
Kimsesizliğimin ödevini çalışıyorum gece gece
Yangın yeri yüreğimin ateşine buz taşıyorum
Duman duman çekiyorum sonra seni çeperlerime
Niye kupkuru çöl gibi öyleyse sözlerin?!
Canımı acıtıyorsun hâlâ
Müzik defterinden düşen sol anahtarıyım
Peşim sıra sökün ediyor bütün notalar
Defter ağlıyor
Ağlasın!
Ama sen hiç korkma ey aşk!
Morarsa da sol gözün
Duman sarsa da iç dağlarını;
Bahara gebe senin karakışların
E,ben ne yapmalıyım o halde?!
Parmaklarımda kemence teli
O,kemençeye takılmayı bekler
Ben vefâsı eksik yâre
Ki,bir kuru çalıya dal etti beni
Sağım solum sobe
Yalnızlığımın bir yalnızlığı daha var
Yakar bu canımı fena
Hatırlarımda,çocuktum:
Elimden zorla alırdı
Mahalledeki büyük çocuklar elma şekerimi her defasında
Her defasında ağlardım bende
Dışıma akardı gözyaşlarım
Onlar gülerdi
Ah,birde gülerek karşımda yalamaları yok mu elmaşekerimi!
Bitirirdi bu beni
Yakardı yalnızlığım canımı çok
Büyüyemezdim bir anda filmlerdeki gibi
Üç,dört katına çıkmazdı kuvvetim
Bir Süpermen bile olamazdım(!)
(güya ne yapacaktıysam?!!)
Ağlayışlarımın çaresizliği vardı
Ah ağabey,ahh!
Neden o anlarda bir kez olsun gel/e/medin ki!
Çocukluğum
İçimde yamalı,yırtık pırtık bir gömlek
Bir de senin hâlâ varlığın…
Kimsesizliğimin ödevini çalışıyorum gece gece
Bana beni geri ver,yeter!
Bana beni geri ver!
N’olur geri ver!
gece yalnızlıklarım…03:07 /21 kasım 2018
