Artık geceler daha kısa
Fazla uyuyamıyorum
Balıkçılar geceleri kıyıya geldiğinde onları artık görebiliyorum
13 yaşındaydım.O gün ilk tren biletimi almıştım.Bilet sırasına girdiğimde kalbim deli gibi çarpıyordu.Sıra bana geldiğinde ufak,titreyen bir sesle aynen şöyle demiştim:Kırıkkale’ye tek kişilik bir bilet alabilir miyim? Gişe memuru başını kaldırıp beni süzdü.Sonra oturduğu yerden kalkıp,başını önce sağa sonra sola uzatıp baktıktan sonra bana dönerek: Evladım, annen-baban yahut ağabeyin yok mu yanında?diye sordu.titrek bir sesle: yurtta kalıyorum, memlekete gideceğim,yalnızım.Dediğimde âdeta kalbim duracak gibiydi.Gişe memurunun bir anlık duruşu bana sanki bir asır gibi uzun gelmişti.Ve kalbim duracaktı sanki.Gişe memuru elini uzatıp elimdeki parayı alıp,bileti ve para üstünü uzattı.Kendi kendime;işte bu!Başardım!Dünyaya bir adım attım.Artık yetişkinim.dedimVe rahatlamıştım.Etrafımda bir boşluk oluşuyor gibi hissettim.Sanki hayatım yeni başlıyordu.
