Senin resmin beynimde hâlâ çok net!
Ânı yaşamak gerçekten zordur.Düşünsene,bazen kendimi hiç birşeyden memnun olmamak için yaratılmış gibi hissediyorum.Sanki sürekli durumumu iyileştirmeye çalışıyor gibiyim.Yâni ruhumu biraz tatmin ediyorum.Bu sefer başka bir arzu doğuyor.Ama sonra; n’apalım canım?! Diyorum.Hayat işte böyle;arzuyla yürüyor.Yâni hiçbir şey istemeseydik,asla mutsuz olmazdık.Sizce bu doğru mu?
Aslında hiçbir şey istememek bunalım belirtisi değil mi,sizce?Kızmadığın sürece bir şeyler istemek normal ve isteklerinizi eyleme geçirme oranınıza bağlıdır mutluluk katsayınız.Mesela:yürümek,düşünmek,yazmak…Beynim tüketim çılgınlığından kurtuldu köye geleli beri.Doğal bir sarhoşluk içerisinde geçiyor günlerim.İçim huzur dolu.Başka bir yerde olma arzusu,alış veriş isteği yok oldu sanki.Başlarda sıkılmıştım ama sonraları aşırı duygusal oldum.Çok ama çok ilginç.Evet,farkındayım:zaman hızla akıp gidiyor ve hayatı daha çok seviyorum.Bazı şeylerin değerini şimdi daha iyi anlayabiliyorum.Mesela sevginin türevlerini:anne_baba,evlat,kardeş,tabiat:ağaç,toprak,
deniz,kum,börtü_böcek…
Ama bütün bunların ötesinde yukarda saydıklarımı anlama,görme,mutlu olmamı sağlayan ve bana hediye eden Allah sevgisini…
Senin resmin beynimde çok daha net Allahım!
