Bugün günlerden Pazar.Ve ben gene yalnızım bahçemde.Yalnızlığımdan bir dünya kurdum.Bu dünyamda masmavi,musmutlu günlerimiz oldu;ılıkyağmurlarda ıslandık.Patika yollarda koştuk.Kuş cıvıltıları arasında kozalaklar topladık ormanda.Sırt üstü toprağa uzanıp gökyüzündeki bulutlardan yepyeni anlamlar çıkarttık.Bütün yetim ve öksüz çocukları kötülüklerden uzak tuttuğumuz,içinde şelalelerin olduğu,dereciklerin çağıl çağıl aktığı,zümrüt yeşili ağaçlarla kaplı,bol güneş alan adalarda eğitimle öğretimin içiçe olduğu,yöneticilerinin güler yüzlülerden oluştuğu,tek katlı koccaman evlerde barındırdık.Dünyadaki bütün savaş sebeplerini ortadan kaldırdık;açlık,yoksulluk,açgözlülük ,şişmiş egolar gibi…
Gene bu dünyamda bu günde dostluk üzerine güzel şeyler yazayım istiyorum. Mesela;arandığında gelmeyen, bahaneler üreten,bazende umursamayan ama aranmadığı zamanlarda da hesap sormaya kalkan,sitem etmeye hazır dostların(!!) üzerlerine sihirli çubuğumuzla dokunup,arasak ta,aramasak ta,ihtiyacımız olsa da olmasa da duruşuyla,tavırlarıyla,tebessümleriyle bize hep güven veren,arkamıza baktığımızda kendi çapınca dağ olan kişilere döndüreceğim.
Biz insanoğlu nedense hep negatif düşünce ve eyleme daha çok yakınız.En olumlu anlarımızı bile karartmakta,berbat etmekte üstümüze yoktur.Birbirimize girmek,bağırıp çağırmak,küfretmek,kavga etmek için âdeta programlıyoruz kendimizi.İşin en enteresan tarafı ise bütün bu hadiseleri yaptıktan hemen sonra kendimize kızışımız,sağı solu kırıp döküşümüz,selle sümük ağlayışımız yok mu, en çokta bu garibime gidiyor.
Ama bu gün,yazdığım gibi,yalnızlığımla bu toplumsal meselemizede son vereceğim.Ne parantezler açacağız,ne bir virgül koyacağız nede bir noktayla bitireceğiz güzellikleri.İnsanı,insanî olan her şeyi,hayvanları,börtü böceği seveceğiz.Sıcacık tebessümlerle bakacağız birbirimize.Seveceğiz,sevileceğiz.Üzüntüler sadece vakitsiz ölümlerden yana olacak;değilmi ki misafiriz bu dünyada öyleyse…
Ah keşke böyle bir gücüm olsa…
