Hayatın sessiz öğretileri, aslında en derin dersleri barındırır içinde. Çoğu zaman fark etmeyiz onları; çünkü birer fısıltı gibi saklanır gündelik telaşlarımızın arasında.
Büyük olaylar, yankılanan başarılar ya da dramatik kayıplar kadar göz önünde değildir bu sessiz dersler. Ama bir o kadar etkilidir, hatta belki daha da derin...
Bir yaprağın suya düşüşündeki zarafeti hiç fark ettiniz mi? Rüzgarın bir dalı usulca hafifçe sallayışı, gökyüzüne yayılan bulutların ahengi... Şehir gürültüsünde ya da zihnimizin karmaşasında bu minik anlar, genelde öylesine akıp gider. Ancak bu anlar hayatın bize ne kadar da çok mesaj yolladığını gösterir aslında. Hayatın sessiz öğretileri, dikkat çekmeyi seçmez; sabırla bekler. Bir gün durup onların farkına vardığımızda, yaşamın derin anlamını keşfetmeye başlarız.
Sessizlik, dinleyen kulağa sadece huzur değil, bilgi de taşır. Sorularımıza cevap verebilecek en güçlü öğretiler genelde gürültülerin arasında değil, yalnız kalabildiğimiz sessizlikte kendini gösterir. İnsanın kendi iç dünyasıyla baş başa kalması biraz ürkütücüdür aslında. Bu yüzleşme kolay değildir ama özünü duyabilmek için gereklidir.
Hayat bazen bize sessizce sabrı öğretir. Ektiğiniz tohumun toprağı delip yukarı çıkmasını izlemek bir süreçtir. O sabırlı bekleyiş, sonunda size doğanın büyük döngüsünü kavrama fırsatı tanır. Ya da bir gün bambaşka birine ediliveren iyiliğin yıllar sonra size kat ettiği yol ile misliyle geri dönüş yaptığına tanık olursunuz. Tüm bunlar sessiz ama unutulmaz derslere işaret eder.
Belki de bu yüzden durup nefes almayı, farkında olmayı seçmeliyiz. Çünkü anların arasına gizlenmiş o ince işaretler, hayatın asıl öğretmenleridir. Gürültülü dünyamızda kulaklarımızı biraz olsun sessizliğe çevirebildiğimizde, hayatın fısıldadığı bu değerli bilgeliği anlayabiliriz. Öz’ü görmek için bazen durup sadece bakmak değil, hissetmek de gerekir...
